ویلن، یکی از ابزارهای موسیقی اصیل ایرانی نیست و به طور سنتی در موسیقی بومی ایران کاربرد نداشته است. آشنایی ایرانیان با ویلن به قرن نوزدهم میلادی باز می‌گردد. اولین بار در دوران قاجار، بعضی از اشراف و مقامات ایرانی با موسیقی کلاسیک اروپایی آشنا شدند و به تدریج ویلن نیز وارد موسیقی ایران شد. در این دوره، برخی سازندگان و نوازندگان ایرانی شروع به ساخت و نواختن ویلن کردند.
در دوره پهلوی، موسیقی کلاسیک اروپایی بیشتر جای خود را در میان طبقات متوسط و مرفه ایرانی باز کرد و ویلن به عنوان یکی از ابزارهای اصلی موسیقی کلاسیک در ایران شناخته شد. در این زمان، برخی نوازندگان ویلن ایرانی نیز شهرت پیدا کردند.
در دوران پهلوی اول، موسیقی کلاسیک اروپایی و ویولن بیش از پیش در میان طبقات مرفه ایران رواج یافت. نوازندگان ایرانی ویولن همچون محمد قندچی، ویلن نواز برجسته آن دوره، به شهرت رسیدند. در این دوران همچنین آهنگسازانی همچون قوام السلطنه و میرزا عبدالله به آثار موسیقی ویلن‌محور ایرانی پرداختند و نیز ویلن همچنان در موسیقی کلاسیک ایران حضور داشته و نوازندگان برجسته‌ای همچون فرهاد فخرالدینی، پرویز یاحقی ، حبیب الله بدیعی، و بسیار نوازندگان خبره که در این زمینه فعالیت کرده‌اند.
امروزه ویولن به عنوان یکی از ساز‌های مهم و پذیرفته شده در موسیقی ایران مطرح است و نسل جدید نوازندگان ایرانی ویلن از جایگاه ویژه‌ای برخوردارند.
